فیلم‌های کریستوفر نولان: از بهترین تا بدترین

از شهر گاتهام تا خارج از زمین، نمی‌توان جایی را پیدا کرد که نولان با فیلمهایش به آن پا نگذاشته و تماشاچیان از آن لذت نبرده باشند. بعد از اکران آخرین فیلم نولان، دانکرک (Dunkirk)، برآن شدیم تا گذری بر فیلمهای نولان بزنیم، از بهترین تا بدترین آنها.

۱۰ – میان ستاره‌ایی (Interstellar) – 2014

از دید جلوه‌های ویژه حیرت آور ولی از نظر روایت داستان ناقص. در “میان ستاره‌ایی” از عشق صحبت می‌شود، از کاوش کردن و تلاش صحبت می‌شود ولی آن‌چنان موفقیت آمیز به داستان پرداخته نشده است. حتی در شخصیت قهرمان، متیو مکانهی بزرگ (Matthew McConaughey)، گاها انکار می‌شود. روایت داستان فیلم نمی‌تواند به جزئیات شخصیت‌های فیلم بپردازد، چرا که دائم درگیر قبولاندن داستان فیلم از دید علمی به مخاطب می‌باشد. (ناگفته نماند میکس و مونتاژ صدا آن‌چنان که شایسته فیلمی با چنین مضمونی باشد، خوب از آب در نیامده بود).

۹ – شوالیه تاریکی برمی‌خیزد (The Dark Knight Rises) – ۲۰۱۲

نولان سه گانه بتمن خود را آنچنان که انتظار می‌رفت نتوانست به قدرت دو فیلم قبلی به پایان برساند. در داستان فیلم اشکالات زیادی یافت می‌شد که گاها باعث سردرگمی مخاطب می‌گشت. صدای بروس وین را شاید بتوان کوچکترین مشکل فیلم دانست، به خصوص وقتی که فیلم به شما می‌قبولاند که درمان کمر شکسته، چیزی نیست جز دست درمانگر چند مرد کوهستان به همراه چند حرکت شنا.

از روایت داستان بتمن که منزوی و بازنشسته شده تا شبیه سازی مرگ او که تمام ثروتش به آلفرد می‌رسد، پایان این فیلم برخلاف دو قسمت قبلی اصلا نتوانست از نگاه احساسی مخاطب را راضی نگه دارد.

۸ – تعقیب (Following) – ۱۹۹۸

با توجه به این که اولین فیلم بلند نولان بودجه ی بسیار کمی داشت (تنها ۶,۰۰۰ دلار)، ولی او به خوبی توانست یکی از دلهره آورترین و اعصاب خردکن ترین فیلم‌های آن سال را بسازد. فیلمی که با هویت افراد بازی می‌کرد این نتیجه را برای کارگردان به ارمغان آورد که در پروژه‌های بزرگ بعدیش، به دنبال این گونه فیلم‌ها نرود.

بخوانید: اعلام نامزدهای گلدن گلوب ۲۰۱۸

۷ – بی خوابی (Insomnia) – ۲۰۰۲

ترکیب آل پاچینو (Al Pacino) و رابین ویلیامز (Robin Williams) شاید ترکیب آن‌چان مناسبی نباشد. دو بازیگر با دو دنیای متفاوت که ثمره‌ی آن نمایشی دور از انتظار برای از هردوی آن‌ها بود. داستان این فیلم (که بازسازی فیلم نروژی‌ایی به همین نام است) داستانی کاراگاهی است (پاچینو) که به دنبال قاتلی فراری می‌گردد. پاچینو این احتمال را میدهد (شاید هم اشتباه کند) که قاتل فراری اطلاعاتی را درباره‌ی مرگ پلیسی که توسط پاچینو کشته شده را داشته باشد. شاید “بی خوابی” را بتوان دوراز انتظار‌ترین فیلم نولان دانست.

۶ – تلقین (Inception) – ۲۰۱۰

بله، درباره‌ی “تلقین” خیلی حرف ها می‌شود زد. شاید بتوان گفت نولان را بسیاری با این فیلم بشناسند. صحنه‌های دیوانه وار، تخیلی و زیبای بسیار زیادی را می‌توان در این فیلم پیدا کرد (بعید می‌دانیم صحنه ی درگیری در هنگام بی‌جاذبه شدن در راهرو از ذهن مخاطبی فراموش شده باشد). پرداخت به جزئیات احساسی در چنین فیلم دلهره آوری، قابل تحسین است.

۵ – پرستیژ (The Prestige) – ۲۰۰۶

فیلم، فیلم واقعا خوبی است. از آن دسته از فیلم‌هایی که می‌توان چند (صد) بار دید. دوئلی میان دو شعبده باز (هیو جکمن (Hugh Jackman) و کریستن بیل (Cristian Bale) که متوقف نمی‌شود مگر تا حقه‌ی نهایی را رو کنند، حتی اگر به قیمت از دست دادن عزیزشان و یا برهم زدن قوانین فیزیک تمام شود. اقتباس نولان از کتابی به همین نام ترکیبی از صحنه‌های تخیلی و درامی تراژیک است.

بخوانید: جوکر و بتمن، دو شخصیت جداناشدنی

۴ – دانکرک (Dunkirk) – 2017

دلهره آور و جذاب. شاید بتوان قسمتی از این شاهکار جنگ جهانی دوم را با چنین کلماتی تعریف کرد. داستان فیلم از روی اتفاقاتی است که در ساحل دانکرک اتفاق افتاده است. بسیاری این فیلم را از خیلی از جهات با فیلم “نجات سرجوخه رایان” اسپیلبرگ مقایسه می‌کنند که قیاس قابل قبولی به نظر میرسد. گویا شخصیت‌های فیلم، از قصد از داستان فیلم گمشده‌اند و به آن‌ها پرداخته نمی‌شود که در این ژانر فیلم امر قابل قبولی می‌باشد.

۳ – بتمن آغاز می‌کند (Batman Begins) – 2005

برای اولین بار در تاریخ، بتمن واقعا ترسناک و جذاب به تصویر کشیده شده بود. شاید این یکی از بسیار ویژگی‌های بتمن باشد که نولان با مهارت به تصویر کشیده است. شاید اولین بار بود که مخاطبین از دیدن شخصیتی از داستانهای کمیک در قاب سینمایی، به این اندازه لذت می‌بردند.

۲ – ممنتو (Memento) – ۲۰۰۰

هیچ واژه‌ایی برای آن استودیوهای فیلمسازی‌ایی که در آن زمان این فیلمنامه‌ی نولان را رد کردند، پیدا نمی‌شود. “ممنتو” بدون شک بهترین و کاملترین اثر نولان تا به امروز بوده است. شاید تا قبل از مشاهده‌ی این فیلم هیچ کس، فکر آن‌را هم نمی‌کرد که حافظه‌ی ما چه نقشی در شکل دادن به زندگی ما دارد.