درخشش دنزل واشنگتن در "آقای رومن جی اسرائیل"

فیلمی هیجان‌انگیز از “دن گیلروی” در فضای شهر که شاید در کل خسته‌کننده باشد، اما دنزل واشنگتن طوری در این فیلم می‌درخشد که هیچ بیننده‌ای فراموش نخواهد کرد. سه سال پیش بود که اولین فیلم بزرگ گیلروی به نام “شبگرد” (Nightcrawler) شروع خوبی را برای او ثبت کرد؛ فیلمی که توانست تصویری از فضای انگل‌گونه رسانه در شهر لس‌آنجلس را به تصویر بکشد. در اینجا او بار دیگر شیرجه عمیقی در بخش‌های ناشناخته شهرش زده است؛ سمت های پایین شهر، جایی که یک وکیل مدافع به نام “آقای رومن جی اسرائیل” در جنگی مقابل بهترین الگوهای زندگیش قرار گرفته است.

از همان شروع فیلم “آقای رومن جی اسرائیل” این جنگ آغاز می‌شود؛ در ابتدا همزمان با نوشته شدن یک متن در صفحه، صدای آقای اسرائیل را می‌شنویم که همان متن را می‌خواند. این متن تماماً بر علیه خود اوست؛ در این متن آمده است که رومن جی اسرائیل نه تنها قوانین ایالت کالیفرنیا، بلکه قوانین انسانی را نیز به طور کلی نقض کرده است. پس از این صحنه، خط زمانی فیلم به ۳ هفته قبل از این ماجرا می‌رود؛ دقیقاً زمانی که بذر اولین لغزش های او کاشته شده و در ادامه شاهد سرازیر شدن او به سمت تاریکی هستیم.

او ۴۰ سال است که از بندر شهر خود دور نشده است و حالا با داستان‌های گوناگون، انحراف‌برانگیز و جالبی روبرو می‌شود که زندگی او را با چالش روبرو می‌کنند. رومن جی اسرائیل با موهای افرو، عینک خلبانی و کت و شلوار های شلخته، ظاهری سنتی دارد؛ مخصوصاً اینکه او هنوز از یک ماشین تحریر الکتریکی استفاده می‌کند.شاید هم با دیدن رومن جی اسرائیل به یاد پوسترهایی از “بایارد راستین” و “آنجلا دیویس” بیفتید. دنزل واشنگتن بازی در این شخصیت را بر عهده دارد و برای یک بازی فیزیکی، چهره و بدن او به شخصیتی تبدیل شده است که شاید در نگاه اول نتوانید بازیگر آن را تشخیص دهید؛ ما هم تصمیم گرفتیم مثل همکار رومن جی اسرائیل او را “دانشمند” خطاب کنیم؛ چرا که او در جمع‌آوری مدارک و شواهد عمل‌کرد بسیار بهتری دارد تا بحث و مجادله در دادگاه. او یک سیگنال آنالوگ در دنیایی دیجیتالی است؛ جنگویی در عرصه عدالت اجتماعی که عمر خود را برای هدفی گذرانده است که قدیمی و کهنه بنظر می‌رسد اما وقتی به سراغ زندگی روزمره او می‌رویم، این هدف کاملاً به‌روز است !

هنگامی که شرایط زندگی بر علیه او دست به یکی می‌کنند و رومن جی اسرائیل را در خط مقدم قرار می‌دهند، او وارد یک دوره خودشناسی می‌شود و در این مدت با یک فعال حقوق شهروندی ایده‌آل گرا به نام “مایا” (با بازی “کارمن اژوگو“) و یک وکیل نابکار اما جذاب به نام “جورج” (با بازی “کالین فرل“) آشنا می‌شود. یکی از نقاط قوت فیلم “آقای رومن جی اسرائیل” این است که هیچ‌کدام از شخصیت‌ها، ویژگی‌های دیگر شخصیت را ندارد؛‌ برای مثال فارل در نقش جورج توانست اسرائیل را از رسیدن به موفقیت بازدارد. ( جاه‌طلبی بیش از حد جورج او را به راه‌های حاشیه‌ای برده و در یکی از صحنه‌ها اسرائیل به او می‌گوید:”تو مثل یک زنبور در ارتفاع کم پرواز می‌کنی“)

بخوانید:‌نقد فیلم بازدیدکننده موزه

در یکی از صحنه‌ها، یک مشتری از رومن جی اسرائیل می‌پرسد که Esq. در “Roman J. Israel’s, Esq” مخفف چه کلمه‌ای است و او جواب می‌دهد:”این کلمه چیزیست فراتر از آقا و پایین‌تر از شوالیه“. همانطور که او بدنبال به پایان رساندن وظیفه بزرگ خود برای رسیدن به عدالت است، شاهد تبدیل شدن او به شخصیتی دلسوز و غمگین هستیم. حتی وقتی ملاقات او با گروه غیرانتفاعی “مایا” به گند کشیده می‌شود، چنین خصوصیاتی به وضوح در او دیده می‌شود‌ (وقتی که او به مرد های حاضر می‌گوید که باید صندلی هایشان را به خانم‌ها بدهند، مردم او را به تبعیض جنسی و طرفداری از یک قشر خاص متهم می‌کنند). به لطف فیلمنامه غنی و لایه لایه گیلروی و شخصیت‌سازی استادانه دنزل واشنگتن، او دقیقاً به آن دسته شخصیت‌هایی تبدیل شده است که هر جا برود، مایل به تعقیب او هستیم؛ حتی اگر داستان فیلم او را به بحث‌های حاشیه‌ای و غیرضروری بکشد که حتی در مواردی به محدوده‌ جناح‌گیری نیز نزدیک می‌شود.

می‌توانیم این فیلم را به سه بخش تقسیم کنیم: بخش اول که به بررسی و مطالعه شخصیت‌ها می‌پردازد، بخش دوم که داستانی هیجانی از قانون و دادگاه را بیان می‌کند و بخش سوم که سرانجام روش‌های مختلف را به تصویر می‌کشد. در کل می‌توان گفت فیلم “آقای رومن جی اسرائیل” دقیقاً به اندازه شخصیت اصلیش دقیق، غیرقابل‌ پیش‌بینی و غیرمعمول است. گیلروی با ایجاد یک جو قانع کننده (قابل ذکر است که موسیقی متن این فیلم توسط “جیمز نیوتون هاوارد” آماده شده و یکی از بهترین موسیقی متن های سال ۲۰۱۷ بود) و نمایش تدریجی جبهه‌گیری سیاسی شخصیت اول خود چنان همبستگی مناسبی بین او و مخاطب برقرار می‌کند که مخاطب هنگام دیدن سقوط شخصیت اصلی در چاه گمراهی، چاره‌ای جز احساس تأسف و نا‌امیدی ندارد. نتیجه‌گیری این فیلم شاید با ثبات فلسفی همراه نبوده باشد اما بطور کلی نمی‌توان آن را راضی‌کننده فرض کرد. با این اوصاف اگر می‌خواهید تصویر یک شوالیه مدرن در یک زره تیره را تماشا کنید، ارزشش را دارد که وقت خود را برای یکی از بهترین اجراهای دنزل واشنگتن صرف کنید.