بررسی فیلم امپراتور جهنم – جشنواره فیلم فجر

کارگردان فیلم «امپراتور جهنم» (البته اگر بتوان به آن فیلم سینمایی گفت!) ادعا می‌کند که نزدیک به ۴۰ دقیقه از فیلمش حذف شده، با این وجود فیلمی که هم‌اکنون به مخاطب عرضه می‌شود با اضافه شدن سه ساعت دیگر به مدت زمان دو ساعته آن، نمی‌تواند به جایگاه یک فیلم سینمایی دست پیدا کند و نهایت می‌تواند شبیه یک کمدی به حال سینمای پرویز شیخ‌طادی باشد. هدف فیلمساز تا یک سوم ابتدایی فیلم اصلا مشخص نیست و پس از آن که رگه‌هایی از داستان در چارچوب فیلم مشاهده می‌شود، بیشتر از آنکه مخاطب را با خود همراه سازد، او را به خنده وامی‌دارد. موضوع داغ و جذابی مثل داعش که می‌تواند فیلمنامه‌ای اسکاری را حتی با خود به همراه بیاورد در دستان شیخ‌طادی تبدیل به یک فاجعه شده است. بودجه و هزینه نسبتا زیادی که صرف ساخت فیلم شده هم عملا تباه شده چرا که نه از کشوری که تیم فیلم‌برداری به آن سفر کرده‌اند درست استفاده شده (در واقع می‌شد تمام سکانس‌های موجود را در همین کشور خودمان ساخت و احتیاجی به سفر خارج نبود! از بس که هیچ استفاده از موقعیت جغرافیایی واقع در فیلم نشده است) و نه جلوه‌های ویژه آن چنگی به دل می‌زند و بیشتر شبیه Screen Saverهای ویندوز ایکس پی می‌ماند.

فاشیست بودن فیلم از تک تک دیالوگ‌ها، گریم‌ها، اجراها و سکانس‌ها به بیرون تراوش می‌کند و به قدری زننده است که با خود فکر می‌کنید چطور به چنین فیلمنامه‌ای مجوز داده شده است؟ اگر قصد شیخ‌طادی جواب به برخی فیلم‌های خارجی مثل ۶ روز و آدمکش آمریکایی در سال ۲۰۱۷ بوده، آیا راه درستی انتخاب شده است؟ این فیلم‌ها خودشان در پایین‌ترین رتبه از منظر ارزش هنری در سینمای هالیوود قرار می‌گیرند و پاسخ به آنها به روش فیلمسازی خودشان، کار بی‌ارزشی مثل امپراتوری جهنم را خلق می‌کند.

داستان از کودکی ریاض شروع می‌شود و کلاس درس قرآنشان پیش یک شیخ وهابی. یکی از بچه‌ها به خاطر شنا دیر کرده و استاد تصمیم می‌گیرد بچه را به همین دلیل بکشد! بعد با فلش فورواردی روبرو می‌شویم که شیخ پیر (با بازی علی نصیریان) را به ما نشان می‌دهد. شیخ در فرانسه سکنی گزیده و بعد از اینکه گروهی از پلیس فرانسه او را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند و گویا به زن او هم تجاوز می‌کنند (آوردن واژه گویا به علت گنگ بودن فیلم در بازگو کردن این ماجراست) تصمیم می‌گیرد که تفنگ به دست بگیرد و دمار فرانسویان را در بیاورد. او از سفارت عربستان کمک می‌خواهد و سپس چند سرباز داعشی از سوریه را فرامی‌خواند. زنی که انگار جاسوسه انگلیسی‌هاست (این نکته هم تا آخر فیلم دقیقا مشخص نمی‌شود) برای شیخ دلبری می‌کند و به او می‌گوید عزیزم! تا ما بفهمیم این دو با هم رابطه دارند. به این مغلمه داستان فیلم خرده قصه‌هایی عجیب و غریب را اضافه کنید تا به دستپخت شلم‌شوربای کارگردان پی ببرید.

برخی از فیلم‌ها هستند که به قول منتقدین بزرگ اصلا قابل نقد نیستند و اصطلاحا به آنها «فرانقد» گفته می‌شود. این فیلم‌ها از هر منظر یعنی فرم و محتوا (مباحث فنی فیلم و مباحث داستان فیلم)بی‌ارزش تلقی می‌شوند و وقت گذاشتن روی آنها اتلاف وقت است. کمتر مجله یا روزنامه‌‌ای در طول برگزاری جشنواره دست به نقد کردن فیلم امپراتوری جهنم زده است چرا که صحبت درباره آن صرفا دامن زدن به فیلمی فاجعه آمیز است.

خلاصه و مختصر گفته شود که بازیگران در فیلم بدترین و مصنوعی‌ترین شکل بازی خود را دارند و حتی علی نصیریان که در مقام بازیگری استاد است، در امپراتور جهنم فاجعه‌آمیز بازی می‌کند. میمیک‌های صورت او و داد و فریادهای مصنوعی‌اش مخاطب را آزرده خاطر می‌کند و در این بین استفاده بیش از حد فیلمساز از تکنیک اسلوموشن این بازی‌ها و قیافه‌ها را مصنوعی تر می‌کند. (اگر صحنه های آهسته فیلم را با دور معمولی نشان دهیم مدت زمان فیلم بی شک ۲۰ دقیقه کم خواهد شد!)

داستان فیلم هم بیشتر از انکه برعلیه داعش باشد، تبدیل به نوعی تطهیر این گروهک تروریستی شده و شاید خود داعشیان هم نمی‌توانستند فیلمی بسازند که قصد داشته باشد بیننده را به دلسوزی برای آنها وادار کند. نکات دور از عقل در فیلم بسیار وجود دارد، مثلا سفیر عربستان و یا اسراییل در فرانسه فارسی صحبت می‌کنند و تلویزیون فرانسه هم با آنها فارسی گفتگو می‌کند.

موسیقی فیلم حالتی حماسی دارد ولی فیلم اصلا حماسی نیست و هیچ حماسه‌ای در سکانس‌های جنگی و اکشن به وجود نیامده است. این در حالیست که با توجه به تیتراژ این سکانس‌ها طراح مخصوص و جداگانه‌ای داشته و کارگردان با وجود طراح صحنه‌های اکشن هم نتوانسته موقعیت‌های هیجان انگیز را در فیلم ملال آور خود بیافریند.

باور کنید در طول تماشای فیلم خیلی سعی کردم تا نکته مثبتی هم از آن در بیاورم و در نهایت به این نتیجه رسیدم که شاید تنها بتوان به صداگذاری فیلم امیدی داشت، صدا‌گذاری که در صحنه نابود شدن مسجد به اوج خود می‌رسد. همین و بس!

فیلم امپراتور جهنم بدترین فیلم تاریخ سینمای ایران نیست ولی به طور حتم یکی از بدترین آثار ساخته سینمای کشورمان است و تولید و نمایش آن با وضعیت و وجهه سیاسی کنونی کشورمان در دنیا، قطعا به ضرر ملت خواهد بود. فیلم هیچ‌کس و هیچ مذهب و آیینی را نمی‌ستاید و تنها یک دیالوگ در دفاع تشیع دارد که اصلا به چشم نمی‌آید. چنین فیلمی برخاسته از ذهن بیماریست که عقده‌گشایی شخص را با هنر سینما اشتباه گرفته و متاسفانه بودجه گزاف و از آن مهمتر یکی از بازیگران خوب کشورمان یعنی علی نصیریان را به بازی گرفته است.

 بیشتر بخوانید: بازیگران خوب در فیلم‌های بد؛ قطعا لیاقتشان بهتر از این‌ها بوده‌ است!