به استیون اسپیلبرگ می‌توان لقب بازیگوش‌ترین و کنجکاوترین کارگردان سینمای هالیوود را داد. او تقریبا تمام ژانرهای سینمایی را از انیمیشن سازی تا فیلم‌های اکشن، ترسناک، کمدی، تاریخی، سیاسی و درام را تجربه کرده و در آخرین اثر کارنامه هنری خود به سراغ ژانر محبوبش یعنی علمی-تخیلی رفته با این تفاوت که پا را از تخیل فراتر گذاشته و مرزهای خیال را در نوردیده. اسپیلبرگ ۷۲ ساله فیلمی را مخصوص گیمرها ساخته که هیچ کس جز خود او از پس ساختنش بر نمی‌آمد و امضای همیشگی این کارگردان شهیر بر پای آن نیز نقش بسته است. بازیکن شماره یک آماده “Ready Player One” فیلمیست مختص کسانی که عاشق دنیای بازی، انیمه، کامیک بوک و البته سینما هستند و برای این دست از افراد پر از سورپرایز و شگفتیست.
اگر خودتان را جزو این قشر می‌دانید و یا دلتان یک فیلم اکشن ناب با جادویی‌ترین تصاویری که به عمرتان دیدید می‌خواهد باید به سراغ فیلم جدید اسپیلبرگ بروید و اگر دنبال یک فیلم جدی با مضامین هنری هستید، بهتر است از آن دوری کنید. چرا که کارگردان نابغه هالیوود به مغز خود استراحتی داده و بعد از ساخت چند اثر جدی با تم سیاسی، وارد دنیای شاد و شگفت‌انگیز بازی‌های ویدئویی شده است.
فیلم در آینده‌ای نه چندان دور رخ می‌دهد(سال ۲۰۴۵ میلادی) که در آن جهان به نوعی شاهد یک ویرانی عظیم شده و علت این ویرانی بی‌توجهی دولت‌ها و نژاد بشر به رخدادهای جهانی واقعیست. یک بازی عظیم آنلاین مجازی با نام OASIS ساخته شده که مردم در آن فارغ از هر طبقه اجتماعی می‌توانند یک شخصیت مجازی باشند و در سیارات گوناگون این جهان زندگی کنند. این بازی آنلاین توسط دانشمندی نابغه به نام جیمز هلیدی ساخته شده و آنچنان بین مردم محبوبیت یافته که خود او تبدیل به نوعی پیامبر (و یا حتی خدا) برای ملت شده است. هلیدی بعد از چند سال به بیماری دچار می‌شود و می‌میرد ولی وصیت نامه ویدئویی از خود منتشر می‌کند که باعث ایجاد بلوایی در بین گیمرهای بازی خلق شده توسط او می‌شود:
او در این وصیتنامه می‌گوید که ۳ کلید در جهان مجازی OASIS پنهان کرده که یافتنش کار هرکسی نیست و با پیدا کردن هر سه کلید، فرد می‌تواند حاکم جدید و کنترل کننده OASIS باشد. این خبر در سرتاسر جهان می‌پیچد و همه مردم را به تکاپو وامیدارد. شرکت رقیب او که با نام IOI فعالیت می‌کند بیشتر از دیگران درگیر پیدا کردن این کلیدهاست و با استخدام صدها هزار نفر و وارد کردن آنها به بازی ارتشی موسوم به «سیکسر» درست می‌کند .آنها قصد دارند تا بتوانند به این دنیای مجازی حکمرانی کنند و از مردم (گیمرهای داخل بازی) سواستفاده کنند…
فیلم همانند آواتار حاوی صحنه‌های FULL CGI (تمام کامپیوتری) زیادیست که به مذاق برخی تماشاگران در وهله اول نمی‌شیند اما اگر فیلم را ببینید احتمالا با من هم عقیده خواهید شد که روایت کردن این داستان در هیچ کالبد دیگری جز این تکنیک جا نمی‌شود. اسپیلبرگ در ساخت همین صحنه‌ها از پیشرفته‌ترین و به‌روزترین تکنولوژی‌ها بهره گرفته و اثری ساخته که یک سروگردن از ساخته‌های دیگران بالاتر قرار دارد.
اصولا همین جلوه‌های ویژه جذاب و نماهای بصری فوق‌العاده فیلم Ready Player One است که بر معایب آن پوشش گذاشته و باعث می‌شود که آدرنالین بیننده ترشح شود. زمان نسبتا طولانی فیلم با ریتم و ضرباهنگ مناسبی همراه است و به صورت رگباری ابعاد و نبردهای درون جهان تازه OASIS را به مخاطب نشان می‌دهد و او را غرق اکشن فیلم می‌کند به طوری که منطق‌های سست فیلمنامه از دیدها پنهان می‌ماند.
فیلمنامه فیلم Ready Player One “بازیکن شماره یک آماده” توسط نویسنده کتاب اصلی این اثر (که با همین نام منتشر شده و اتفاقا در بازار ایران نیز ترجمه شده است) یعنی سلین ارنست نوشته شده که باید گفت تفاوت‌های فاحشی بین فیلم و کتاب پدید آمده است. اکثر این تفاوت‌ها به بهبود فیلم کمک کرده و تغییراتی که نویسنده برای فیلم در نظر گرفته آن را به‌روزتر (نسبت به تاریخ انتشار کتاب که سال ۲۰۱۰ بود) کرده است.
نکاتی که در فیلم تغییر یافته و کمی تعجب آور است کاغذی بودن شخصیت‌های فیلم برخلاف کاراکترهای کتاب است. با اینکه تاب بازیکن شماره یک آماده چندان قطور نیست و از لحاظ ادبی هم نمی‌توان آن را یک اثر فاخر شمرد اما با این‌حال کاراکترها و به ویژه آنتاگونیست ماجرا (مردی به نام سورنتو که سرکرده گروه IOI هم هست) بسیار پخته‌تر و خبیثانه‌تر در کتاب رفتار می‌کند و در فیلم تبدیل به یک شخصیت مقوایی نسبتا احمق شده که بیشتر مثل بدجنس‌های سریال‌های کارتونیست تا یک بدمن سینمایی.
گروه بازیگری
گروه بازیگران زیر سایه اکشن پرطمطراق و باشکوه فیلم جان باخته‌اند و نمی‌توانند چندان خودی نشان دهند. با وجود اینکه اسپیلبرگ تصمیم گرفته تا بازیگران و دنیای واقعی را بیشتر از کتاب در فیلم به نمایش بگذارد اما نمی‌تواند بالانس خوبی بین واقعیت و دنیای مجازی بسازد و برخلاف شعار اصلی فیلم (که واقعیت بهتر از مجازیست) تمام سکانس‌های دنیای مجازی OASIS به مراتب زیباتر و جذاب‌تر از دنیای واقعی از آب در آمده است!
فیلم Ready Player One ادای احترامی به گیمرها و تاریخ این صنعت است و به خوبی توانسته این رسالت خود را حفظ کند. اسپیلبرگ مثل همیشه از کارگردانی هنرمندانه خود در فیلم استفاده کرده و با خلق سکانس‌های بی‌نظیر و حماسی به همراه موسیقی‌های خاطره‌انگیز بازی‌ها (که برای فیلم بازسازی شده‌اند) باعث شده تا بیننده را (علی الخصوص گیمرها را) مدهوش مخلوق خود کند. او مانند جیمز هلیدی داخل فیلم، خالق و خدای فیلمیست که مرز بین بازی‌ها و فیلم‌های سینمایی را به خوبی در هم شکسته و در لبالب این مرز با مغز بیننده خود بازی می‌کند و او را علی رغم ضعف‌های خود به تحسین از فیلم وامیدارد.
نظر شما چیست؟