راب کوهن زمانی کارگردانی بود که با شنیدن نامش، هیجان و استرس آدم را فرا می‌گرفت. او خالق آثار درخشانی در هالیوود است و فیلم‌هایی چون قلب اژدها، سریع و خشن ۱، سه ایکس و روشنای روز است. آثاری که همگی در ژانر خود خوش درخشیدند و سه مورد اول تبدیل به یک فرنچایز در عالم سینما شدند. کوهن حالا با سوژه دیگری به زمین بازگشته و بعد از چند تجربه ناموفق (که سلسله شروع آنها از زمان ساخت فیلم مومیایی:راز مقبره اژدها بود) قصد دارد که بار دیگر آدرنالین را به مغز تماشاگران فیلمانش برگرداند. سوژه ناب او این بار موضوع سرقت از یک بانک در شهریست که دچار طوفان شده! این نیم جمله میتواند هوش از علاقه‌مندان سینمای اکشن برده و باعث شود تا آنها پای فیلمی بنشینند که یک اکشن اندر اکشن است: طوفانی مهیب و داخل آن طوفان یک بزن بزن! تمام این موارد محیاست و کوهن هم پشت دوربین قرار گرفته، اما فیلم آنطور که باید پیش برود، نمی‌رود!
داستان از یک طوفان شروع شده و دو پسربچه که در گیرودار همین طوفان مهیب، پدرشان را از دست می‌دهند. سال‌ها می‌گذرد و این دو برادر بزرگ شده و هریک مسیر زندگانی خودش را پیش رفته، یکی دکتر هواشناس شده و دیگری تعمیرکاری درجه دو در زادگاهشان. دکتر هواشناس که در ماشین تانک مانند خود مشغول پژوهش است، متوجه می‌شود که طوفانی سهمگین و به تعبیر او وحشتناک‌ترین طوفان قرن در حال وقوع است و می‌رود که برادر کله شقش را از شهر بردارد. شهر توسط نیروهای امنیتی خالی شده (به سبب ترس از طوفان) و تنها عده ای معدود در آن باقی ماندند. در این بین شرکت پولسازی این شرکت مورد تهاجم عده ای از دزدان قرار می‌گیرد و کاشف به عمل می‌آید که حتی پلیس خود شهر هم در این زمینه نقش دارد. تنها یک زن و این دو برادر هستند که باید درگیرودار طوفانی که در راه هست، از پولها محافظت کنند و منتظر اتمام طوفان باشند تا نیروهای کمکی از راه برسند.
خطوط داستانی که از فیلم گفته شد، روی کاغذ جذاب به نظر می‌رسد و فیلم هم در عمل تا یک سوم پایانی میتواند ریتم و منطق خود را حفظ کند. اما با هرچه نزدیک تر شدن به پایان بندی فیلم، کوهن اصرار دارد تا فیلم را عظیم تر نشان دهد و بی دلیل طوفان سنگینی که در ذهنش داشته را دایما به عنوان یک بازیگر در روند داستان دخالت دهد. اصرار بیجای کارگردان به استفاده از جلوه های ویژه باعث خلق صحنه هایی کاریکاتوری می‌شود و فیلم از حالت یک اکشن رئال در یک سوم پایانی خود تبدیل به اثری تخیلی–اکشن می‌شود که هیچ سنخیتی با ریتم گذشته خود ندارد. این عدم ناهماهنگی نقطه ضعف اصلی فیلم به شمار رفته و باعث می‌شود که اصالت کارهای کوهن در روح نماهای فیلم جا بماند و او را تبدیل به پیروی از فیلم های روتین اکشن هالیوودی کند. (آن هم یک پیرو بد!)
با این حال کارگردان توانسته سه قهرمان اصلی قصه خود را هویت ببخشد و آنها را هوشمندانه در خلال دیالوگ هایی که بینشان رد و بد می‌شود به بیننده بشناساند. این کار باعث شده تا قهرمانان فیلم واقعی و باور پذیر باشند و اگر اقدامات عجیب انتهایی فیلم به آنها نمی‌چسبید، هر سه (به ویژه برادر هواشناس) تبدیل به قهرمانانی به یاد ماندنی می‌شدند. بهانه‌هایی که در فیلم به کاراکترهای مثبت و منفی داده شده، همگی خوب از آب در آمده‌اند و فیلم از حیث شخصیت‌هایش به تکامل خوبی می‌رسد. همین نکته مثبت در فیلم باعث شده که هنوز هم رنگ و بویی از هنر راب کوهن حس شود و فروش گیشه را دلیل ژانگولربازی‌های قهرمانانش در پایان فیلم دانست. دلیلی که البته چندان هم موفق آمیز نبود و فیلم عملا با شکست تجاری روبرو شد (بودجه ۳۵ میلیونی و فروش ۱۳ میلیونی نشان از ضرر کامل فیلم دارد)
وارد نشدن درام عاشقانه به فیلم نیز از آن مواردیست که کوهن به خوبی از نمایش آن حذر کرده و اکشن و هیجان کارش را فدای آن نکرده. تنها حسی که در فیلم دیده می‌شود، وظیفه شناسی یک پلیس فدرال و البته حس خوب دو برادر با یکدیگر است تا کوهن اثبات کند در این وانفسای طوفانی، عشق هیچ جایی ندارد.
فیلم سرقت طوفانی نکات مثبتی در فیلمنامه خود دارد و از آن بیشتر پیام‌های مثبت‌تری در بطن محتوای خود ارائه می‌کند. اگر بتوانیم پایان بندی و جوگیری فیلم در این دقایق را فاکتور بگیریم، با فیلمی هیجان انگیز روبرو هستیم که لااقل از نظر پرداخت شخصیت‌ها، بهتر از فیلم‌های همرده خود عمل می‌کند، هرچند در نهایت فیلم برای سرگرمی ساخته شده و می تواند همین سرگرمی را به مخاطبین سخت‌گیرتر خود هم ارائه بدهد.
بخوانید: ددپول ۲؛ فیلمی که دچار فرمول بد شدن دنباله ها نمی‌رود
نظر شما چیست؟