فیلم جدید جیمز فرانکو با موجی از انتقادات روبرو شده و امتیازهای بسیار کمی را یکی پس از دیگری از اکثر منتقدین دریافت می‌کند. فیلم Future World که اثر بعدی جیمز فرانکو بعد از فیلم خوب «بازیگر فاجعه» (که برای او گلدن گلاب را هم به ارمغان آورد) یک اثر پساآخرالزمانی با بودجه اندک است که تکلیفش را از همان پوستر با بیننده روشن کرده است. اگر از منظر یک منتقد به فیلم نگاه کنم، با یک اثر نسبتا فاجعه آمیز روبرو هستم که بیشتر حول فیلمنامه و بخش بازیگری می‌چرخد، اما اگر از دید یک عاشق سینما و دوستدار فیلمهای کالت به مساله نگاه کنیم چطور؟ فیلم Future World یک فیلم به اصطلاح درجه دو تخیلی از یک کارگردان کاربلد سینما با حضور جمعی از ستارگان سینما و موسیقی است که در ژانر خودش اصول را رعایت می‌کند. منظور از ژانر خودش فیلمهای تخیلی نیست چرا که فیلم مدمکس (که شبیه‌ترین اثر به فیلم Future World است) یقینا به مراتب بهتر از آخرین اثر جیمز فرانکو ساخته شده اما این کجا و آن کجا؟ بیایید کمی واقع بینانه به فیلم نگاه کنیم و درک کنیم که فیلم درجه دو ساختن در سینمای شلوغ این روزها، فقط برای عاشقان فیلمهای کالت است و رسالتش را باید در قبال این افراد حفظ کند.
شاید بد نباشد بدانید که فیلم کالت Cult film یگ اثر سینمایی عمدتا خارج از قواعد ژانر است که عده زیادی از طرفداران از قشرهای مختلف یک اجتماع را در مقام تماشاگر به خود جذب کرده و مابه‌ازای اجتماعی ایجاد می‌کند. فیلم کالت را یک سینمای مردمی در نظر بگیرید که اساسا وابسته به هواداران و طرفداران خودش هم هست.
داستان فیلم خوب شروع می‌شود و کمی انتظارات را بالا می‌برد، روباتی برای ما تعریف می‌کند که دنیا پیشرفت کرده و هوش مصنوعی حرف اول و آخر را در جهان می‌زند به طوری که کم کم هوش مصنوعی تبدیل به یک خدا می‌شود که یک عده آن را می‌پرستند و دین و آیین آن را برپا می‌کنند. این حجم از پرستش و گمراهی انسان‌ها باعث می‌شود که بر سر این فناوری جنگ‌ها صورت بگیرد و روبات‌هایی هم به همین منظور ساخته می‌شود. اما جنگ در دوره تکنولوژی در نهایت نتیجه‌ای جز نابودی جهان ندارد و کل دنیا تبدیل به سرزمین‌های بایر می‌شود. روبات‌ها هم در این بین نابود شده‌اند و عده قلیلی از آنها هنوز در نقاط مختلف دنیا باقی مانده‌اند. «اش» یکی از همین روبات‌هاست که در هیبت زنی زیبارو و خوش اندام ساخته شده و در کارخانه‌ای دور از چشم مردم به صورت خاموش مخفی شده است.
یک جنگ‌سالار خبیث (با بازی جیمز فرانکو) و گروه موتور سوارش او را پیدا می‌کنند و او تبدیل به برده بی چون و چرای جنگ سالار می‌شود. از آنسو بیماری با نام تب سرخ در دنیا فراگیر شده که انسان‌ها را می‌کشد و دارویی هم برای آن یافت نمی‌شود. پسری به نام پرنس که در شهری به نام oasis زندگی می‌کند، جایی که هنوز طبیعت در آن تا حدی زنده است، مادرش (با بازی لوسی لیو) به این بیماری دچار شده و تصمیم می‌گیرد به امید یافتن پادزهر آن، دنیای تاریک و سیاه کنونی را بگردد. او در این سفر با جنگ‌سالار و اش روبرو می‌شود و…
فیلمنامه خوب شروع می‌شود ولی ذره ذره تا رسیدن به آخر فیلم احمقانه و احمقانه تر می‌شود. گروه بازیگری حتی با وجود بازیگران قدری چون جیمز فرانکو و میلا یوویچ و … کار خود را درست انجام نمی‌دهند و دلیلش هم بی هویت بودن و کاغذی بودن کاراکتر آنهاست. اصولا اگر از دیدگاه سینمایی بخواهیم به . فیلم Future World بنگریم، کمتر نکته در فیلم هست که بتوان از آن خرده نگرفت. فیلم نه موسیقی متن درستی دارد و نه فیلمبرداری و گریم درست و درمانی اما همانطور که گفتم نباید. فیلم Future World را به این مثابه بنگریم و آن را با همتایانی چون فیلمهای ریدیک و مد مکس مقایسه کنیم. طراحی صحنه و لباس‌ها با وجود بودجه اندک توانسته همان فضای فیلم کالت را بیافریند و با اینکه داستان ذره ذره بوی گندتری به فیلم می‌دهد (به ویژه در دقایق پایانی) اما فضای پساآخرالزمانی فیلم تا انتهای داستان خوب حفظ می‌شود.
فیلم داستان سرراستی دارد، اکشن معقول و آدم بد و آدم خوبی که در دو طرف داستان هستند. شخصیت‌های متعدد و البته مسایل جنسی نیز در لا به لای داستان وجود دارد تا جمع عناصر فیلم درجه دو پاپ کورنی ساختن تکمیل شود (هر چند این مورد آخر در فیلم کم جا دارد و برخی طرفداران از خودسانسوری جیمز فرانکو خرده گرفتند!)
فیلم Future World هیچ ادعایی در برابر سینما ندارد و یکراست سر از بازار دی وی دی و بلوری سر بر آورده و برای منتقدین هم به نمایش گذاشته نشده است. این فیلم برای عاشقان سینمای کالت و یا سینمای وسترن–آخرالزمانی ساخته شده تا در نبود آثار خوبی چون مدمکس، با فیلم Future World خود را سرگرم کنند. جیمز فرانکو رسالتش را در این کار درست انجام داده و از دیدگاه یک تماشاگر عاشق سینما (ولو سینمای درجه دو که امثالی چون تارانتینو را مجذوب فیلمسازی کرده) می‌توان از ساخته او لذت برد، در غیر این صورت فیلم یک فاجعه تمام عیار است.
بخوانید: نقد و بررسی فیلم فارنهایت ۴۵۱
نظر شما چیست؟