اسکات پیر را بیشتر به خاطر ساخت موزیک ویدئوهایش یا سری موزیکال Step Up می‌شناسیم اما حالا او دست به قدم بزرگی در عمر هنری اش زده و یک فیلم درام–رمانتیک به نام خورشید نیمه شب با اقتباسی از رمانی به همین نام ساخته که می تواند سکوی پرتاپی برای او باشد. رمانی که البته بر اساس یک فیلم ژاپنی نوشته شده و فیلم اسکات پیر هم به نوعی بازسازی همان فیلم ژاپنی (ساخته شده در سال ۲۰۰۶) است.
تفاوت‌های فیلم فیلم Midnight Sun اسکات پیر و فیلم اصلی خورشید نیمه شب بیشتر در ریزه کاری ها و جزییات داستان است و کلیت فیلم به نوعی مو به مو شده نسخه ژاپنی است. از این حیث اگر فیلم را بررسی کنیم باید گفت که در برابر نسخه ژاپنی حرفی برای گفتن ندارد جز اینکه بازیگران انگلیسی صحبت می‌کنند و لوکیشن‌ها عوض شده، اما بیایید فرض کنیم که نسخه سال ۲۰۰۶ وجود نداشت و فیلم خورشید نیمه شب را جداگانه موشکافی کنیم.
داستان فیلم درباره دختری به نام کیتی (با بازی بلا ترون) است که از بدو تولد به بیماری XP دچار است. این بیماری باعث می‌شود که پوست و مغز و دیگر اعضای بدن فرد بیمار در برابر خورشید ضعف از خود نشان دهند و با تابش مستقیم نور آفتاب روی بدنشان، به بیماری هایی چون سرطان پوست و نابودی مغز و در نهایت مرگ مبتلا شوند. از این رو کیتی که مادرش در کودکی مرده، به همراه پدر فداکارش زندگی می‌کند و بیشتر ۱۸ سال عمر خود را در خانه و پشت شیشه‌های مخصوص می‌گذارند. او درس و مشقش را آنلاین می‌خواند و همچون مادرش به موسیقی علاقه مند است.
کیتی از کودکی که بیرون را دید می‌زد عاشق پسری به نام چارلی می‌شود. چارلی (با بازی پاتریک شوارتزنگر، پسر آرنولد) هر روز برای رسیدن به مدرسه از جلوی خانه کیتی رد می‌شود و کیتی هم در خیالاتش عاشق او می‌شود. او در نهایت بعد از دیپلم گرفتنش تصمیم می‌گیرد یک شب به ساحل رفته و گیتار بنوازد که در همان شب ملاقاتی رو در رو با چارلی برای او اتفاق میفتد.
فیلم خورشید نیمه شب، جدا از اسم قشنگی که دارد، حال و هوای خوبی هم در شریان‌هایش جریان دارد اما این حال و هوای رمانتیک، صرفا یک کلیشه عاشقانه است که در یک فرمول همیشه جواب گرفته به مخاطب داده می‌شود. فیلم‌های عاشقانه غم انگیزی که در چند سال اخیر به اکران در آمده‌اند در حقیقت نوعی موج از خود راه انداخته‌اند که تا امروز و اکران فیلم Midnight Sun بازخورد خوبی از طرف تماشاگرانش داشته. از آنجایی که اسکات پیر دستی هم در زمینه موسیقی و دنیای موزیک دارد، عناصر موزیکال را به فیلم وارد کرده و بلا ترون هم در خوانندگی خودش را خوب نشان می‌دهد. آوازهای داخل فیلم هرچند جاودان نیستند اما روی سکانس‌ها و محتوای رمانتیک آن می‌نشینند.
بلا ترون هم بازیگر خوب و هم خواننده خوبیست اما نقش روبروی او که توسط پاتریک شوارتزنگر ایفا می‌شود، هیچ رنگ و بویی از عشق ندارد. پاتریک که صرفا به خاطر پدر بازیگر و سیاستمدرش وارد سینما شده، بویی از بازیگری نبرده و چشمان عروسکی بی روحش در سکانس‌های عاشقانه، رمانس فیلم را به هم می‌زند. شاید اگر بازیگر بهتری روبروی بلا ترون قرار می‌گرفت و شیمی عاشقانه این دو نفر بهتر می‌شد، فیلم Midnight Sun جایگاه و ارزش بهتری پیدا می‌کرد.
کلیشه در فیلمنامه همانند تم عاشقانه فیلم موج می‌زند و رابطه اصلی فیلم که هسته و مرکزیت آن را شکل می‌دهد، دچار آن می‌شود. فیلمنامه مثل کاراکتر اصلی‌اش دچار بیماری حساسیت است با این تفاوت که به جای حساسیت به نور، به صحنه‌های عاشقانه تین ایجری حساسیت دارد و وقتی وارد این فاز می‌شود، ریتم خود را از دست می‌دهد.موضوع تلخ و داستان غم انگیز فیلم Midnight Sun ارزش بیشتری نسبت به یک فیلم تین ایجری دارد و کارگردان متاسفانه گاهی فرمان را بد می‌چرخاند و فیلم را مورد تنزل قرار می‌دهد.
اگر از فیلم هایی چون «من پیش از تو»، «من و دوست دختر در حال مرگم» و «سقوط ستارگان بخت ما» خوشتان آمده و دلتان برای فیلمی به سبک و سیاق آنها تنگ شده، فیلم Midnight Sun (خورشید نیمه شب) می‌تواند مرهمی مناسب برای زخم شما باشد که البته نباید زیاد هم به آن دلتان را خوش کنید چون از تمامی سه اثری که گفته شد ضعیف‌تر و کلیشه‌ای تر است اما در هر صورت می‌تواند در نبود فیلم‌هایی بهتر، جان آنها را پر کند. اسکات پیر توانسته خارج از صنعت موزیک ویدئو خودش را تاحدی خوب نشان دهد و انتخاب‌های هوشمندانه‌اش در آینده عمر هنری او می‌تواند از او کارگردان قابل‌تری بسازد اما این مساله را نمی‌توان به مورد پاتریک شوارتزنگر تعمیم داد، چرا که او بیشتر از این حرف‌ها کار دارد تا تبدیل به یک بازیگر شود.
نظر شما چیست؟