تصور کنید که سریال واکینگ دد یا هر فیلم زامبی محور دیگری به آخر خطر رسیده باشد و این آخر خطر یک پایان نسبتا خوش باشد: ویروسی برای درمان زامبی‌ها کشف شده باشد که آنها به حالت قبل و انسانی‌شان برمی‌گرداند، حال که زامبی‌ها درمان می‌شوند و می‌توانند به آغوش خانواده شان برگردند، آیا خانواده‌ها این آدمخواران سابق را در جامعه خود می‌پذیرند؟ مثلا مادری که همسرش در دوران زامبی بودن خود، بچه‌شان را کشته آیا می‌تواند دوباره پذیرای معشوقش باشد؟ این سوالات در همان دقایق اولیه Cured (درمان شده) به ذهن مخاطب راه پیدا میکند و داستان فیلم یکی از این فرضیه‌ها را پیش می‌گیرد؛ داستانی که می‌توانست تبدیل به یک مینی سریال شود و داستان‌های گوناگونی را در دوران پسازامبی روایت کند.
فیلم Cured محصول سینمای ایرلند است و نه هالیوود، نمی‌دانم چقدر با سینمای این کشور آشنایی دارید ولی ایرلند در زمینه سینما مثل بسیاری از کشورهای اروپایی دیگر، تجربه چندانی در ساخت آثار عظیم ندارد و Cured هم با ظرافت سعی میکند از ساخت یک فیلم زامبی محور روتین فاصله بگیرد.
داستان در همین شهر ایرلند رخ می‌دهد، جایی در دنیا که مورد هجمه ویروس زامبی قرار گرفته و حالا بعد از گذشت سه دوره کوتاه مدت، دولت توانسته بر این ویروس غلبه کند. نزدیک به ۷۵ درصد مبتلایان به ویروس زامبی درمان شدند و ۲۵ درصدشان اما همچنان تحت درمان هستند. بین سیاسیون و مردم نگران شهر این موضوع مطرح است که ۲۵ درصد باقی مانده قابل درمان نیستند و باید کشته شوند تا مبادا دوباره ویروس کذایی شهر را بگیرد. از آنسو مردم از این ۷۵ درصد جمعیتی که درمان شده هم راضی نیستند و اکثریت آنها را افرادی می‌دانند که خوش وحشیگری و آدمخواری هنوز در ذات پنهانشان باقی مانده و آنها را از جامعه‌شان طرد می‌کنند. درمان شدگان فی الواقع دوران زامبی بودن خود را حدودا به خاطر دارند و یادشان می‌آید که چه کارهایی کرده‌اند و از همین رو دچار افسردگی و کابوس‌های شبانه هستند. در جامعه کنونی ایرلند حق و حقوق شهروند عادی را ندارند و بدون توجه به زندگی و سابقه گذشته‌شان، با آنها همانند حیوان رفتار می‌شود. البته در این بین کسانی هستند که این تفکر را درباره درمان شدگان ندارند و معتقدند که ویروس زامبی، آنها را از خود بیخود کرده بوده و کنترلی روی بدنشان وجود نداشته است.
یکی از این افراد ابی (با بازی الن پیج) خبرنگار آمریکاییست که همسر ایرلندی‌اش در موقع شیوع کشته شده و آمریکا به او به دلیل احتیاط‌های لازم اجازه بازگشت به میهنش را نمی‌دهد. او برادر شوهرش سنان با بازی سم کیلی) را با آغوش باز به خانه می‌پذیرد و مورد انتقاد بسیاری از همسایگان و مردم قرار می‌گیرد. دولت سنان و افرادی مثل او که خانواده‌هایشان پذیرای آنها را بوده کم و بیش نظارت میکند و به دیگر افرادی که خانواده‌هایشان آنها را طرد کرده، کارهایی از قبیل خدمات شهری و… اعطا کرده است. در بین آنها هست که پیش‌تر یک وکیل دولتی و کاندیدای شورای شهر بوده و نمی‌تواند این رفتار پست و حقیرانه با او و همنوعانش، درمان شدگان، را بپذیرد.
داستان فیلم Cured واقعا جذاب است و تا دقایق پایانی بسیار خوب پیش میرود. مقدمه کوتاهی که فیلم دارد و به سرعت بیننده را وارد ماجرا میکند بسیار هوشمندانه صورت گرفته و شاید چند دقیقه‌ای مخاطب را گیج کند ولی به سرعت پیرنگ داستانی خود را به او القا میکند. فیلم به جای آنکه روی اکشن و بکش بکش زامبی‌ها و پاشیدن خون و اعضا و جوارح بدن به در و دیوار تکیه کند، مسیر جدی‌تر و درامی را پیش گرفته که کمتر در یک اثر زامبی محور شاهدش بودیم. گرچه سوژه و قصه Cured ناب و اصیل نیست (موضوع درمان شدگان و پذیرششان در جامعه و.. پیش تر در آثار متعددی همچون سریال In The Flesh شبکه بی بی سی نشان داده شده بود) اما چندان هم درگیر کلیشه نمی‌شود و مواردی را در خط داستانی خود پیاده میکند که او را متمایز از آثار همرده‌اش میکند. نقش منفی فیلم یکی از همین عنصرهاست و ذکاوت و فلسفه‌ای که از خود دارد، او را انسانی به مراتب ترسناک‌تر از زامبی‌ها میکند. کافیست به این دیالوگ او درباره حس زامبی بودن توجه کنید: «اولش سعی می‌کنی باهاش درگیر بشی و اون کنترلت می‌کنه، حس خیلی بدیه و همه درباره این حس می‌گن که انگار توی بدن خودت اسیر شدی و زجر می‌کشی. اما چیزی که اونا نمی‌گن چند مدت بعدشه. وقتی که دیگه خسته می‌شی و دست از مبارزه با اون برمی‌داری و خودتو تسلیمش می‌کنی. خودتو تسلیم می‌کنی و بهش عادت می‌کنی…»
از آنسو تیم بازیگری فیلم هم قدرتمند ظاهر شده و فیلم را یک پله بالاتر می‌برد. الن پیچ که تهیه کنندگی کار را هم بر عهده دارد (به خاطر ندارم کلا نقش بدی بازی کرده باشد) در حقیقت نقش سوم فیلم است اما در تک تک لحظاتی که حضور دارد می‌درخشد و سام کیلی هم درگیری‌های یک انسان درمان شده را با کمک گریم مناسب خوب به تصویر می‌کشد.
اما فیلم نقطه ضعف‌هایی هم دارد، فیلمبردای Cured (درمان شده) برخلاف داستانش که سعی میکند از خطوط تکراری آثار زامبی محور خود را جدا کند، در بیشتر لحظات مثل دیگر فیلم‌های زامبی محور سوژه ها را دنبال میکند و لحن فیلم را تا حد زیادی برهم می‌زند. برخی صحنه‌های درام و عادی در فیلم با این نحوه فیلمبرداری، بیخود و بی‌جهت سعی بر هراسیدن دارند که با عقل چندان جور در نمی‌آید. جدا از این مورد، دقایق پایانی فیلم، کارگردان اسیر کلیشه‌ها می‌شود و درست جایی که زامبی‌ها را وارد داستان میکند، نمی‌تواند از پس آنها در صحنه بر بیاید. اگر کارگردان درمان شده کماکان بیشتر روی درام و اصالتی که سعی دارد از اول فیلم آن را نشان دهد مانور می‌داد، پایان بندی بهتری را با خود به همراه داشت. هر چند تلاش‌هایی هم در بین سکانس حمله‌های زامبی میکند که آن را کماکان متفاوت با دیگر آثار نشان دهد (سکانسی که دکتر پیش معشوقه قدیمی درمان شده‌اش میرود و او را می‌بوسد) ولی این موارد نمی‌تواند به کلیت مخدوش بودن دقایق پایانی کمکی کند و در نهایت پایان بندی اصلی فیلم به هیچ وجه در سطح فیلم نیست.
درمان شده اثری متفاوت در ژانر سینمای زامبی است که سال‌هاست به طرق مختلف و با بودجه‌های کم و زیاد (فیلم کالین ساخته انگلستان در همین ژانر تنها ۴۵ یورو خرج داشت و فیلم نبرد جهانی زد بیش از ۱۵۰ میلیون دلار) به اکران در می‌آیند. Cured با وجود ایراداتی که دارد می‌تواند خودش را در این ژانر نشان دهد و علاقه‌مندان زامبی و حتی افرادی که کمتر به این آدمخواران علاقه دارد را جذب کند.
نظر شما چیست؟