نقد و بررسی فیلم “هتل ترانسیلوانیا ۳: تعطیلات تابستانی”

مجموعه “هتل ترانسیلوانیا” آن روح همیشگی آثار پیکسار، یا حتی موفقیت میلیاردی مجموعه “من نفرت‌انگیز” (Despicable Me) را ندارد، اما  به خوبی توانسته است بی‌سر‌و‌صدا تبدیل به یکی از برندهای قابل اعتماد دنیای فیلم و انیمیشن مدرن شود. شهرت فروتنانه آن را می‌توان حاصل اهداف نسبتا نه چندان جاه‌طلبانه آن دانست؛ این شخصیت‌های کارتونی جذاب، احمقانه و پویا، توانستند با موفقیت بر سلطه “لونی تونز” (Looney Tunes) و تمام آن کمدی‌های فیزیکی و کش‌و‌قوص آمدن‌ها غلبه کنند. این مجموعه دوست‌داشتنی به طور مستقیم کودکان (و شاید حتی نوجوانان) را هدف خود قرار داد است و تا حد زیادی نیز تیرش تابه‌امروز هدف را از دست نداده است.

بازیگران “هتل ترانسیلوانیا ۳: تعطیلات تابستانی” (Hotel Transylvania 3: Summer Vacation) تا حد زیادی همان قدیمی‌ها هستند؛ اما اینبار در قالبی جدید. “میویس” (سلنا گومز)، دختر ۱۲۶ ساله “کنت دراکولا” (آدام سندلر)، احساس می‌کند که پدرش در هتل خانوادگیشان برای هیولاها بیش از حد کار می‌کند و به کمی تعطیلات نیاز دارد. بنابراین تمام این خانواده بزرگ – از جمله شوهر انسان “میویس”، “جانی” (اندی سمبرگ)، پسرش “دنیس” (اشر بلینکاف)، و دوستان دراک، “فرانکشتاین” (کوین جیمز)، “موری مومیایی” (کیگان-مایکل کی)، “وین گرگینه” (استیو بوشمی) و “گریفین مرد نامرئی” (دیوید اسپید) – از طریق یک سفر دریایی ویژه هیولاها به سوی شهر گمشده آتلانتیس از طریق مثلث برمودا عازم می‌شوند.

مانع اصلی شادی آن‌ها کاپیتان کشتی تفریحیشان، “اریکا ون هلسینگ” (کاترین هان) است. ون هلسینگ بدون جلب توجه هیولاها، دنبال کننده میراث خانوادگی خود، یعنی شکار خون‌آشام‌هاست، و تلاش او برای جلب نظر دراکولا نیز در واقع بخشی از نقشه‌ای است که او برای به دام انداختن دراکولا و در نهایت گرفتن انتقام پدربزرگش، “آبراهام ون هلسینگ“ (جیم گفیگن) در سر دارد.

“گندی تارتاکوفسکی”، کارگردان و یکی از نویسندگان این فیلم است که دو فیلم قبلی این مجموعه را نیز کارگردانی کرده بود. اینبار به نظر می‌رسد فیلم‌نامه او (با همکاری “مایکل مک‌کالر” نویسنده سریال “آستین پاور”) از یک سفر دریایی واقعی الهام گرفته است و در حالی که برخی از حوادث واضح است که تخیلی هستند (مانند سگ غول پیکری که با پوشیدن لباس و کلاه سوار کشتی می‌شود)، ناامیدی و در نقطه مقابل آن لذت بردن از گذران زمان در کنار یک خانواده واقعی در حوادث فیلم به زیبایی گنجانده شده است. مثلا زوج گرگینه خسته و کلافه فیلم نیز با صداپیشگی “استیو بوشمی” و “مالی شنون” که بچه‌های خودشان را که تعدادشان احتمالا بیشتر از ۱۰تا باید باشد، در محل بازی کودکان کشتی رها کرده‌اند، ولی بازهم آنقدر خسته هستند که فقط مانند بقیه گرگینه‌ها اغلب غرغر کرده و زیر لب زمزمه می‌کنند “حالا دیگر می‌توانیم هرکاری می‌خواهیم انجام دهیم”.

سبک هنری پر انرژی تارتاکوفسکی چندین دهه است با بدست آوردن تجربه در سریال‌هایی همچون “آزمایشگاه دکستر” (Dexter’s Laboratory)، “دختران پاورپاف” (Powerpuff Girls) و “سامورایی جک” (Samurai Jack) جان گرفته، و اکنون نیز در “هتل ترانسیلوانیا ۳” به اوج خود رسیده است. خصوصا در حرکات دراکولا، مثلا هنگامی که خم می‌شود، راه می‌رود، می‌رقصد و از این سو به آن سو می‌جهد، آن هم به گونه‌ای که انگار جاذبه اصلا برای او معنایی ندارد، می‌توان به وضوح شاهد آن بود و خب کسی چه می‌داند، شاید هم واقعا برای یک خون‌آشام جاذبه بی‌معنیست. به علاوه در حرکات بدن او می‌توان متوجه نوعی تفاوت خاص از سایر آثار واقع‌گرایانه انیمیشنی سال ۲۰۱۸ شد که خود به شیرینی آن می‌افزاید.

صدای احمقانه دراکولای سندلر، یکی دیگر از ویژگی‌های به یاد ماندنی فیلم، ترکیبی است از صدای “بلا لاگوسی” و “ترایمف سگ کمدین توهین‌کننده” دوست قدیمی او که البته در سابق یکی از نویسندگان “هتل ترانسیلوانیا ۳” نیز بود. شنیدن اینکه سندلر پس از ۲۰ سال دنبال کردن حرفه بازیگری نام “ترانسیلوانیایی” را بر شیوه صداپیشگی‌اش گذاشته است. تصور کنید که هربار که با آن چشم‌های درخشانش به اریکا خیره می‌شود و به آرامی صحبت می‌کند در واقع مشغول صحبت کردن به زبان خودش یعنی همان “ترانسیلوانیایی” شیرین خودمان است.

“هتل ترانسیلوانیا ۳” سرعت زیادی ندارد؛ خب به هرحال، فیلمی برای کودکان است. اما طرح‌ شخصیت‌ها و مکان‌ها، خلاقانه و جذاب هستند، و چندین قطعه به‌یاد‌ماندنی نیز وجود دارند، از جمله یک صحنه غواصی بی‌کلام که از کارتون‌های کلاسیک کمپانی “برادران وارنر” الهام گرفته است. (یکی دیگر از شخصیت‌هایی که واقعا برایم خنده‌دار و جالب بود، ماهی سخنگو با پای انسان بود که کارهای مختلفی بر روی کشتی انجام می‌دهد و صداپیشگی‌اش را نیز “کریس پارنل” برعهده دارد.) پایان فیلم هم البته واضح است، اما روش دراکولا و خانواده‌اش برای شکست دادن ون هلسینگ، کمی تعجب‌آور به نظر می‌رسد. به طور کلی یک فیلم تعطیلات خانوادگی آرام، جذاب و شیرین.

سخن نهایی: دختر دو و نیم ساله‌ام را در اکران اولیه همراه خود بردم و در حال حاضر، فقط سه روز بعد، او تنها هنگامی به من توجه می‌کند که مانند دراکولا آدام سندلر صحبت می‌کنم. بنابراین بسیار سپاسگزارم. در واقع تمام نقد مرا نادیده بگیرید؛ امتیاز نهایی این فیلم: ۰/۱۰٫ دوباره هم تماشا نخواهم کرد چرا که زندگی من را خراب کرده‌اید.

نظر شما در مورد این انیمیشن چیست؟ آیا توانسته است نظر کودکان و نوجوانان اطرافتان را جلب کرده و سرگرمشان کند؟ نظرات خود را با ما در میان بگذارید.

بخوانید: نویسنده فیلم لگو بتمن کارگردانی فیلم «حیوانات خانگی قهرمان دی­سی» را برعهده گرفت